Nilfgaardczycy cenią sobie dyscyplinę, karność, użyteczność i doskonałość w każdym calu. Te same cechy przedkładają nad innymi, gdy chodzi o ich wierzchowce — bezdyskusyjnie najprzedniejsze na południe od Jarugi i jedne z najlepszych na Północy, choć nadal nieczęsto tam widywane, a jeśli już, to zwykle jako ponure zwiastuny. Nilfgaard nie podziela z krainami takimi jak Redania czy Kaedwen historycznej rewerencji wobec swej kawalerii, traktuje ją raczej jak jeden z wielu elementów starannie zaprojektowanej machiny. Niemniej, element ten musi być absolutnie niezawodny. Każdy wyhodowany rumak wpisywany jest do księgi stadnej, z kolei zarodowe klacze muszą spełnić ścisłe wymogi pokrojowe, weryfikowane przez cesarskich urzędników, by móc uczestniczyć w programie hodowlanym, a ogiery kryjące dodatkowo przejść pomyślnie próby dzielności pod siodłem. Nie bez przyczyny tedy wszystkie stada na terytorium Nilfgaardu i jego prowincji należą albo do imperium, albo do najbardziej zamożnych spośród jego obywateli, rodowodowe wierzchowce osiągają zaś zawrotne ceny.
Nilfgaardzkie konie można podzielić zasadniczo na dwa typy: popularne wśród cesarskiej arystokracji rumaki pod wierzch oraz konie kopijniczne, bojowe — należąca niemal ekskluzywnie do weteranów dywizji i brygad kawaleryjskich w Armii Nilfgaardu odmiana
caes’evall i nieco bardziej powszechna odmiana
brith’evall. Pochodzenia tych pierwszych można dopatrywać się w czasach tak zamierzchłych, jak era mitycznych Czarnych Seidhe, choć wkłada się je raczej między przypowieści niż potwierdzone historycznymi dokumentami fakty. Bez wątpienia natomiast przez dziesiątki pokoleń miłośnicy rasy tworzyli dolewami czystych, a nawet zamorskich krwi konia niezwykle rączego, hartownego, bystrego i ekspresyjnego, o pełnym ikry temperamencie. Jeśli chodzi o rumaki hodowane głównie w celach bojowych, Nilfgaardczycy, podobnie jak rozwinięte królestwa północne, przykładają ogromną wagę do wszechstronności i efektywności. Ze względu na imperialną, ekspansywną naturę cesarstwa, konie te muszą być odporne na zróżnicowane warunki i poza krzepą, odwagą oraz zwrotnością, posiadać także predyspozycje do pokonywania dużych odległości w krótkim czasie. Posiadanie dobrego kopijniczego rumaka uważane jest w cesarskich siłach zbrojnych za zaszczyt i przywilej, zwykle dostępują go więc wyłącznie najbardziej zasłużeni kawalerzyści. Posiadania rumaka bardzo dobrego dostępują zaś ci najwybitniejsi lub najbardziej obiecujący spośród nich. Ewentualnie, ci wywodzący się z najbardziej zamożnych rodów.
Rasa |
Typ |
Wzrost |
Umaszczenie |
Pokrój |
Cena |
Nilfgaardzki koń szlachetnej krwi
(nilfgaardainne) |
Wierzchowo-wyścigowy, gorącokrwisty |
163 – 173 cm |
Maści podstawowe oraz siwe |
Budowa lekka, harmonijna. Głowa proporcjonalna, sucha, prosta lub lekko szczupacza (wklęsła). Kłoda długa, o grzbiecie prostym. Brzuch często podkasany. Szyja długa, delfinia. Łopatka długa, szeroka, skośna. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Kończyny długie, suche. Zad okrągły, mocny. |
200 – 500 florenów |
Nilfgaardzki koń kopijniczy (brith’evall, caes’evall) |
Bojowy, gorącokrwisty |
170 – 175 cm |
Maść kara lub siwa, niekiedy siwa jabłkowita |
Budowa mocna, zwarta, harmonijna. Głowa sucha, prosta. Kłoda długa, o piersi szerokiej, głębokiej, o grzbiecie prostym. Szyja prosta, mocna. Łopatka długa, szeroka, skośna. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Kończyny długie, mocne, suche. Zad okrągły, mocny. |
2000 – 3500 florenów |
Na wspomnienie zasługują również konie hodowane w poszczególnych prowincjach i terytoriach podległych cesarstwu. Większość z nich to raczej przypadkowe wierzchowce, lecz na ich tle szczególnie wyróżnia się kilka charakterystycznych ras i nigdzie nie jest to widoczne równie dobrze, co w małym księstwie Toussaint. Toussaint chlubi się długą, bogatą i niebywale przez jego mieszkańców umiłowaną rycerską tradycją, a wie nawet dziecko, że rycerz przed ślubowaniem swemu rumakowi, ślubuje tylko czapli i Jej Miłości Xiężnej. Można zaobserwować, że te najpyszniejsze spośród ogierów dosiadanych przez herbowych panów występują w dwóch różniących się od siebie typach: nieco lżejszym, potocznie nazywanym od płynącej ze Stoków rzeki Sansretour, zwinnym i żwawymi, oraz cięższym, lecz dostojnym typie Blessure. Należy nadmienić, że są to nazwy przyjęte umownie, a żadna z odmian nie podchodzi z regionów, przez które przepływają wspomniane rzeki. Obie za to wyśmienicie sprawiają się przy ściganiu od świtu do zmierzchu grasujących na rubieżach księstwa bandyckich szajek oraz potykaniu się na polach turniejowych ku glorii i chwale. Ciekawe zwierzęta można napotkać również w pozostałych zakamarkach południa. Na przykład wszechstronne wierzchowce z Metinny i Gemmery, czy urodziwe, gorące rumaki pochodzące z miasta Amarillo w Geso, od którego biorą swoją nazwę. Wyjątkowo lubiane są te ostatnie przez młodych awanturników i rozrabiające na prowincjach zbójeckie hanzy — za ich zwinność, ikrę i charakterystyczne, paradne chody oraz osiągane na targowiskach ceny.
Rasa |
Typ |
Wzrost |
Umaszczenie |
Pokrój |
Cena |
Cheval de Sansretour |
Bojowy, gorącokrwisty |
170 – 175 cm |
Maści podstawowe oraz siwe |
Budowa zwarta, mocna, harmonijna. Głowa proporcjonalna, sucha, prosta. Kłoda długa, o piersi szerokiej, głębokiej, o grzbiecie prostym, mocnym. Szyja długa, mocna, prosta. Łopatka długa, skośna. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Kończyny suche, mocne, długie. Zad mocny, okrągły. |
2500 – 3500 florenów |
Cheval de Blessure |
Bojowy, zimnokrwisty |
175 – 180 cm |
Maści podstawowe, siwe oraz dereszowate |
Budowa zwarta, mocna, elegancka. Głowa duża, garbonosa. Kłoda długa, o grzbiecie mocnym, prostym. Szyja masywna, prosta, wysoko osadzona. Łopatka szeroka, skośna. Kłąb lekko zaznaczony. Kończyny długie, mocne, pęciny porośnięte włosem długim, gęstym. Zad mocny, rozłupany. |
2000 – 3000 florenów |
Koń amarillo |
Wierzchowy, gorącokrwisty |
155 – 165 cm |
Dowolne za wyjątkiem maści srokatych i tarantowatych |
Budowa mocna, zwarta. Głowa prosta, sucha, proporcjonalna, niekiedy lekko garbonosa. Kłoda skrócona, grzbiet prosty lub nieco miękki. Szyja prosta, masywna, niekiedy skrócona. Łopatka długa, skośna. Kłąb słabo zaznaczony. Kończyny suche, długie. Zad okrągły, mocny. |
100 – 150 florenów |
Koń metinnski |
Wierzchowy, gorącokrwisty |
160 – 165 cm |
Dowolne |
Budowa lekka, lecz mocna. Głowa prosta, sucha, proporcjonalna. Kłoda długa, grzbiet prosty, niekiedy nieco miękki. Szyja prosta, długa. Łopatka długa, skośna. Kłąb zaznaczony. Kończyny suche, długie, mocne. Zad okrągły. |
80 – 120 florenów |
Koń gemmerski |
Wierzchowo-wyścigowy, gorącokrwisty |
160 – 165 cm |
Maści podstawowe i siwe |
Budowa lekka, harmonijna. Głowa prosta, sucha, proporcjonalna. Kłoda długa, grzbiet prosty. Szyja prosta, długa. Łopatka długa, skośna. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Kończyny długie, suche, mocne. Zad okrągły. |
100 – 150 florenów |