Brokilon: to pradawna puszcza, ojczyzna i schronienie driad. Jej granice wyznaczają rzeki: Adalatte na północy i Wstążka na południu. Położony między Verden, Brugge i Kerack, las dorównuje rozmiarem małemu państwu i jest największą puszczą na Kontynencie. Leśne ostępy są wolne od ludzkiej obecności, pełne zwierzyny i rzadkich, czasem niebezpiecznych stworzeń. Wiele z nich nie występuje już nigdzie indziej. Driady żyją w zgodzie z lasem — nie wycinają drzew, nie przekształcają krajobrazu, a jedynie go dostosowują, posługując się znanymi sobie metodami, często magicznymi. Puszcza aż tętni magią. Wśród drzew można natknąć się na ruiny dawnych elfich osad i zapomnianych cywilizacji. Ich legendarne skarby, podobnie jak złoża kruszców ukryte pod lasem, od wieków przyciągają spragnionych bogactw najeźdźców. To właśnie te bogactwa, obok niechęci do driad, były powodem nieudanych prób podporządkowania Brokilonu. Dla obcych to dzika, nieprzebyta głusza, pełna pułapek i śmiertelnych niebezpieczeństw. Driady, doskonałe łuczniczki i tropicielki, strzelają bez ostrzeżenia do każdego, kto wkroczy na ich terytorium — nawet przypadkiem. Nieliczne wyjątki czynią dla królewskich poselstw i garstki zaufanych przyjaciół. Podczas wojny udzielały schronienia wyłącznie Starszym Rasom walczącym w szeregach Scoia’tael. Społeczeństwo driad jest pierwotne w swej formie, ale dalekie od prymitywizmu. Dziwożony nie interesują się sprawami świata zewnętrznego. Nie dążą do ekspansji, pragnąc jedynie utrzymać swoją autonomię. Serce Brokilonu to
Duén Canell — Miejsce Dębu, ukryte w kotlinie pod koronami olbrzymich drzew. Rezyduje tam Eithné Srebrnooka, władczyni puszczy. Niewiele osób spoza Brokilonu w ogóle słyszało o tym miejscu — jeszcze mniej widziało je na własne oczy.
Dol Blathanna, czyli „Dolina Kwiatów” w Starszej Mowie, to dawne elfie terytorium położone na wschodnim skraju Aedirn. Przed wiekami zostało zajęte przez ludzi, którzy wyparli elfy w górskie rejony. Nazwa nie jest przypadkowa — tutejsze żyzne ziemie rodzą obfite plony, a dolina uchodzi za jedno z najbardziej urodzajnych miejsc na Kontynencie. W pobliżu gór wciąż można znaleźć ruiny dawnych elfich miast i pałaców. Autonomię Dol Blathanna zyskała w czasie Drugiej Wojny Północnej, kiedy Scoia’tael, wspierający wojska Nilfgaardu, otrzymali te ziemie w nagrodę za udział w kampanii przeciw Północnym Królestwom. Władzę nad regionem objęła elfia czarodziejka Francesca Findabair, z nadania cesarza. Jej celem było stworzenie bezpiecznej przestrzeni do życia dla swego ludu w zamian za lojalność wobec Imperium i krew przelaną w walce z Nordlingami. Część elfów walczyła w regularnych oddziałach, takich jak słynna brygada Vrihedd. Jednak cesarska opieka nie trwała długo — po pokoju w Cintrze i wycofaniu wojsk Nilfgaardu na południe, Dol Blathanna stała się lennem Aedirn. W ramach układów przekazano w ręce Północy przywódców elfich oddziałów, oskarżonych o zbrodnie wojenne. Księstwo zobowiązano do lojalności wobec aedirnskiego suzerena i zerwania kontaktów z partyzantami. Ludzie opuszczający dolinę niszczyli pola i zostawili spaloną ziemię, lecz dziś Dol Blathanna znów zasiedla — po blisko dwóch wiekach wygnania, elfy schodzą z gór, powracając na swoje rdzenne tereny.
to potężny masyw górski dzielący północ Kontynentu, od wieków stanowiący niezależną enklawę krasnoludów i spokrewnionych z nimi gnomów. Region słynie z kopalń, kuźni i warsztatów, które zaspokajają większość zapotrzebowania Kontynentu na żelazo, węgiel i broń. Dzięki wielowiekowej tradycji górniczej i mistrzostwu w obróbce metalu Mahakam pozostaje głównym eksporterem oręża, cenionym zarówno za ilość, jak i jakość produkcji. Większość mieszkańców trudni się górnictwem i rzemiosłem, głównie metalurgicznym. Kultura mahakamska oparta jest na silnym etosie pracy, który przenika politykę i życie społeczne. Zwierzchnia władza spoczywa w rękach starosty wybieranego przez klany, którego decyzje podlegają konsultacjom z wiecami. Choć formalnie Mahakam uznaje zwierzchnictwo Temerii, w praktyce pozostaje niezależny — wpływy ludzkich królestw są tu znikome, a to one są zależne gospodarczo od górskiej enklawy. Poza handlem krasnoludy rzadko angażują się w sprawy zewnętrzne, choć wsparły Królestwa Północy militarnie podczas wojny z Nilfgaardem. W przeciwieństwie do krasnoludów żyjących w ludzkich miastach, mieszkańcy Mahakamu podlegają surowym wewnętrznym regułom. Konserwatywna struktura społeczna zwalcza wpływy zewnętrzne i ściśle reguluje codzienne życie. Mimo sprawnego zarządzania, wielu młodych krasnoludów emigruje do ludzkich miast, szukając większej swobody, nawet kosztem niższego statusu społecznego w zdominowanych przez ludzi miastach. Sercem Mahakamu jest góra
Carbon — najwyższy szczyt masywu i centrum wydobycia oraz produkcji.
Teleport
Vatt'ghern
